Ożenił się z nią, lecz ich szczęście nie trwało długo. Grand nie otrzymywał wysokiego wynagrodzenia, więc Jeanne musiała pójść do pracy. Godziło to w honor mężczyzny, który zamknął się w sobie i oddalił od ukochanej. Nie widział, że kobieta cierpi i boleje nad tą sytuacją. W końcu od niego odeszła. Teraz cały czas o niej myśli i chce napisać list z wyjaśnieniami. Żałuje, że nie potrafił zatrzymać żony przy sobie. Rozczula się nad sobą,po czym zawstydzony przeprasza doktora za swoje wzruszenie. Pod wpływem wyznań Granda Rieux telefonuje wieczorem do żony i prosi ją, by o siebie dbała. Informuje o sytuacji w Oranie i zapewnia ukochaną, że o niej myśli. Trzy tygodnie po ogłoszeniu epidemii Raymond Rambert odwiedza doktora. W drodze do przychodni dziennikarz prosi Rieux, by pomógł mu w wydostaniu się z miasta, gdyż w Paryżu czeka na niego kobieta. Mimo że nie są małżeństwem, nazywa ją żoną, gdyż ma nadzieję, że spędzą ze sobą resztę życia. Nikt nie chce mu pomóc, nie może nawet wysłać listu z wyjaśnieniami, lecz tylko krótki telegram. Nie wie, jak długo potrwa choroba, więc chce wyjechać. W prefekturze rozpatrują jego przypadek, lecz nie dają mu szansy na pożyty wypowiedź, gdyż nie chcą robić wyjątków. Prosi by, doktor wydał mu zaświadczenie, że nie choruje na dżumę, lecz Rieux nie zgadza się. Twierdzi, że tp absurdalne, gdyż dziennikarz może zarazić się przed samym wyjazdem. Przypomina też, że wielu ludzi znajduje się w podobnej sytuacji i nikt nie zrobi dla niego wyjątku. Wściekły z powodu takiej odpowiedzi Rambert zarzuca Rieux brak zrozumienia dla rozłączonych z ukochanymi i życie w abstrakcji. Doktor prosi, by dziennikarz nie żywił niego urazy i informował go o swoich poczynaniach. Zakłopotany Rambert odchodzi do hotelu, w którym mieszka Jean Tarrou.