Kwiatki Św. Franciszka to zbiór 53 krótkich opowieści i legend o życiu i działalności św. Franciszka z Asyżu oraz towarzyszących mu braci zakonnych, powstały na przełomie XIII i XIV wieku.Jest to anonimowy przekład na dialekt toskańskiego utworu/
brata Ugolino da Montegiorgio, przetłumaczony z języka włoskiego na polski przez Leopolda Staffa.
• Jest to poetyckie określenie cnót franciszkańskich, propagowanych przez św. Franciszka, który jest głównym bohaterem utworu – postać autentyczna, szlachetna, ideał, wzór godny naśladowania, reprezentujący model wiary radosnej, pełnej miłości do bliźniego, natury i świata.
• Akcja opowieści o życiu św. Franciszka toczy się we Włoszech na przełomie XII i XIII wieku.
2. Informacja o św. Franciszku
• Św. Franciszek, właściwe nazwisko Giovanni Bernardone (1181 -1226), jeden z największych i najbardziej popularnych świętych Kościoła, zwany Biedaczyną, idealny sługa Boży, wybitny krzewiciel pobożności mistycznej.
• Syn bogatego kupca z Asyżu, młode lata spędził wesoło i rozrzutnie na rozrywkach, trwoniąc majątek rodziców; miał żyłkę awanturniczą, chciał być żołnierzem. Brał udział w wojnie między miastami włoskimi – Asyżem i Perugią. Był w niewoli i ciężko chorował.
• Później przeżył przełom duchowy (wpływ brata Eliasza, przypadkowe spotkanie z trędowatym) i zmienił całkowicie tryb życia. Stał się głęboko religijny, wszystko co miał, rozdał ubogim; w 1206 r. porzucił rodzinę i dom, wyrzekł się prawa do dziedziczenia majątku, poświęcił się modlitwie, służbie chorym (trędowatym) i ubogim oraz nauczaniu ludzi i zwierząt, prowadząc żywot ,, wędrownego kaznodziei''.
Zebrał na ulicach Rzymu, zbierając datki na remont kościoła; przez jakiś czas przebywał na pustyni, modląc się i biczując w celu stłumienia w sobie popędów ludzkich.
Miał niezwykłą umiejętność porozumiewania się ze zwierzętami i słuchania głosów natury; wygłaszał kazania do zwierząt, nr i ptaków.
Skupił wokół siebie propagatorów ubóstwa i naśladowania Chrystusa i założył trzy zakony: wędrujący zakon franciszkanów klarysek oraz dla pobożnych ludzi świeckich (tzw. tercjarzy zamiast życia ascetycznego, zamkniętego w murach klasztornych, wprowadził model wędrownego kaznodziejstwa i utrzymywania się z jałmużny, stąd nazwa – wędrujące zakony żebracze mnisi wędrowni, powołani do opieki nad ubogimi i działalności kaznodziejskiej, pielgrzymowali po świecie, najczęściej od klasztoru do klasztoru. Życie św. Franciszka obfitowało w cuda; w 1224 r. podczas modlitw na górze Alvernia otrzymał stygmaty (rany ukrzyżowanego Chrystusa). W 1228 r., a więc w dwa lata po śmierci, został kanonizowany przez papieża Grzegorza IX,
Jego czyny stały się tematem malarstwa sakralnego (np. freski Cimabuego w kościele franciszkańskim w Asyżu, słynny fresk Giotta w kościele Santa Croce we Florencji i witraże St. Wyspiańskiego w kościele Franciszkanów w Krakowie) oraz wielu utworów hagiograficznych, a w późniejszych czasach zbeletryzowanych biografii świętego; w literaturze polskiej św. Franciszek stał się bohaterem utworów poetyckich W. Syrokomli – Franciszek z Assisu, J. Kasprowicza – Hymn św. Franciszka, T. Micińskiego – Stygmaty św. Franciszka, oraz J. Tuwima, J. Lechonia i innych poetów.
Św. Franciszek stworzył pogląd zwany franciszkanizmem, określający postawę wobec Boga, bliźniego i świata, do którego zwracał się z miłością i radością.