Pomysł na dramat o Hamlecie Wiliam Szekspir zaczerpnął z kroniki mnicha Saxo Grammaticusa zawartej w dziele Dzieje Danii. Twórca skorzystał również z wcześniejszego, nie zachowanego dramatu zwanego Pra- Hamletem, przypisywanego Thomasowi Kydowi. Bez wątpienia pierwowzorem Hamleta był legendarny książę z V wieku , bohater sagi islandzkiej, który udając obłąkanego, zemścił się na wuju, mordercy ojca.
Klęska Hamleta
Być albo nie być – oto jest pytanie – powiada w słynnym monologu, popadając w stan skrajnej melancholii. Hamlet utraci miłość Ofelii, stanie się obiektem drwin i szyderstw dworaków. Mnogość dylematów i rozterek, przewaga refleksji nad skutecznym działaniem doprowadzają bohatera do klęski. Świat okazał się pełen fałszu, zbrodni i podłości, a Hamlet ma poczucie, iż kara wymierzona Klaudiuszowi nic nie zmieni i nie naprawi. W dramacie Szekspira toczy się więc pojedynek, pomiędzy podłością ludzkich czynów a ideałami Hamleta, zakładającymi dobroć wpisaną w ludzką kondycję. Pomimo że bohater popełnia zbrodnię, nie można go jednoznacznie potępić. Otoczony przez wrogów, traci kontrolę nad sobą, nad swoimi decyzjami. Hamlet był i jest jedną z najpopularniejszych sztuk Szekspira, gdyż autor poruszył w niej podstawowe problemy rządzące światem: moralne (uzasadnienie zbrodni jako odpowiedzi na zbrodnię), filozoficzne (dotyczące porządku świata i miejsca w nim człowieka wrażliwego i samotnego), psychologiczne (ukazujące słabą, zagubioną jednostkę wobec konieczności, przed którą się wzdraga), polityczne. Główny bohater stał się pierwowzorem romantycznej postawy wobec świata. Dla twórców epoki czucia i wiary Hamlet to uosobienie jednostki zbuntowanej przeciw regułom rządzącym światem i relatywizmowi moralnemu. Samotny, zagubiony w okrutnej rzeczywistości człowiek, próbujący walczyć z wątpliwościami, porywami serca i niepohamowaną wyobraźnią, na zawsze kojarzyć się będzie z duńskim księciem – i jego spadkobiercą, bohaterem romantycznym.