W jaki sposób artyści ukazują w swoich dziełach emocje? Odwołaj się do obrazu Pabla Picasso ,, Szlochająca kobieta '' i wybranego siebie utworu literackiego.
Obraz został namalowany w 1937 roku, w tym okresie twórczości Picasso stworzył serię obrazów przedstawiających pełne rozpaczy kobiety. Upersonifikował w ten sposób cierpienia Hiszpanii w czasie wojny domowej. Jego natchnieniem i pierwowzorem postaci kobiecych byla Dora Maar, ukochana malarza i znana fotografka. Obraz znajduje się w kolekcji Tate Galery w Londynie.
Kobieta namalowana na obrazie płacza, gryzie chusteczkę. Twarz kobiety została pocięta na trójkaty, oczy są pełne łez, które płynąc po twarzy żłobią na niej głębokie bruzdy. W zaciśnietej kurczowo ręce kobieta trzyma chusteczkę i szarpie ją zębami. Nie uelga wątpliwości, że bohaterka obrazu cierpi, jej emocje są podkreślone nie tylko grymasem bólu na twarzy, ale też oczami pełnymi łez. Szarpana chusteczka wyraża bezsilność i brak nadziei.
Sposób przedstawienia postaci nawiązuje do kubizmu, czyli okresu w twórczości malarza, gdzie bezpośrdnio nawiązuje do podstawowej cechy nurtu – geometryzacji. Termin kubizm pochodzi od łacińskiego słowa cubus, czyli sześcian. Aby zaszokować odbiorcę malarz zastosował technikę deformacji. Twarz kobiety złożona została z figur geometrycznych, wyraża ból, rozpacz, smutek i żal. Wydaje się, że twarz kobiety rozpada się, tak wielka jest jej rozpacz i udręka. Nie może pomieścić tyle rozpaczy, odnosi się wrażenie, że ból rośnie, rozrasta się – jest nieskończony. Nikt nie może go ukoić, pojawia się myśl, że pojawił się w życiu kobiety nagle.
Ciepła kolorystyka obrazu podkreśla beztroską przeszłosć bohaterki obrazu, której życie została brutalnie zmienione poprzez cierpienie. Czerwony kapelusz, żółto- pomarańczowe tło to kolory miłości, zielona twarz wyraża spokój, ukojenie, jednak biel chusteczki i łez załamuje ciepłą kolorystykę. Biel staje się zapowiedzią bólu i rozpaczy.
Artysta przekazując emocje wykorzystał kształty geometryczne oraz kolory.
Kazimierz Przerwa – Tetmajer w wierszu ,, Melodia mgieł nocnych '' wykorzystał bardzo popularny w epoce modernizmu zabieg psychizacji krajobrazu, polegający na przekazywaniu odczuć i przeżyć człowieka za pomocą obrazów przyrody. W ten spoób poeta wyrażał swoje uczucia i emocje.
Wiersz został napisany pod wpływem fascynacji tatrzańska przyrodą. Poeta opisuje Czarny Staw Gąsienicowy w nocy. Jest to opis mający oddać uczucia i doznania podmiotu lirycznego w tej jednej ulotnej chwili, dlatego w wierszu pojawia się impresjonistyczne obrazowanie. Impresjonistyczność, czyli ulotność chwili podkreślają unoszące się mgły nadające krajobrazowi tajemniczości i wyjątowego piękna. Opisując mgły poeta stosuje personifikację, ponieważ mgły tańczą, bawią się mleczem, puchem, uciszają się wzajemnie.
Poeta zamierza oddać głębię i różnorodność swoich doznań, dlatego opisuje subtelne efekty dźwiekowe, kolorystyczne, świetlne i zapachowe – wprowadza synestezję. Piekno tatrzanskiej przyrody zachwyca i budzi uczucia refleksji, zachwytu i wzruszenia.