Rembrandt należał do malarzy holenderskich, którzy w XVII wieku tworzyli dzieła ukazujące życie ówczesnej Holandii. W latach 70.XVI wszystkie prowincje Niderlandów ( dzisiejsza Holandia i Belgia ) walczyły o uniezależnienie się od Hiszpanii. Hiszpanom jednak udało się odbić prowincje południowe, które pozostały katolickie. Natomiast w 1609r. Król Hiszpanii Filip II został zmuszony do przyznania niepodległości siedmiu prowincjom północnym. Nowo powstałe państwo było republiką, znaną jako Zjednoczone Prowincje Północne, a inaczej Holandia. Bogactwo gromadzone przez żeglarzy, handlarzy i bankierów, zajmujących się handlem korzennym z Wschodnimi Indiami szybko uczyniło z niego potęgę. Zasobne domy wkrótce zaczęły zapełniać miejsca wzdłuż kanałów Amsterdamu i innych miast holenderskich. W odróżnieniu od większości krajów XVII w. Europy, Holandią rządził nie dwór królewski i arystokracja. ale kupiectwo, zwane burgesses. ludzie o niezbyt wyrafinowanym guście i o bardziej przyziemnych zainteresowaniach. I choć społeczeństwo było dość tolerancyjne, religią dominującą w kraju był protestantyzm w swojej najsurowszej, kalwińskiej postaci.
Realizm
Ponad dziewięćdziesiąt zachowanych do dziś autoportretów Rembrandta ukazuje kolejne etapy jego życia. Autoportret z 1669 r., namalowany na krótko przed śmiercią, przedstawia człowieka, który pogodził się z porażkami, jakich doznał. Panująca religia i warunki społeczne powodowały. że sztuka holenderska w XVII w. zdecydowanie odbiegła od stylu dotychczasowych dziel i inspirującej je tematyki. Kalwini uważali za grzech przyozdabianie miejsc boskiej czci.
Specjalizacja – nowa cecha malarstwa
Wiele obrazów powstawało w tradycyjny sposób – na konkretne zamówienie. Jednocześnie artyści coraz częściej tworzyli z potrzeby duszy, a potem próbowali te swoje dzieła sami sprzedać. Mimo wielu kupujących konkurencja była duża. dlatego niemodny lub mało znany malarz mógł mieć kłopoty z utrzymaniem się na rynku. Aby zapewnić sobie pozycję, artyści zaczęli specjalizować się w jednym typie malarstwa lub w jednej tematyce, chcąc uchodzić za mistrzów owego gatunku. Specjalizacja cechowała malarstwo holenderskie, np. Willem van der Velde poświęcił się tematyce marynistycznej (widoki morza i floty). Willem Claesz Heda – martwej naturze, a Jan von Goyen – scenom z życia wsi. Inni artyści tworzyli głównie portrety, sceny rodzajowe (obrazy cichych wnętrz domów), kwiaty, zwierzęta, wnętrza kościołów, karczm.
Niezmienną popularnością cieszyły się portrety. Artyści holenderscy namalowali wiele wizerunków ludzi im współczesnych. Były one najczęściej statyczne. Nieco ruchu można dostrzec w typowo holenderskich obrazach – portretach grupowych. Takie obrazy zamawiali najczęściej członkowie licznych obywatelskich i profesjonalnych gremiów rad zarządów i rad miejskich, rad lekarskich, zrzeszeń strażników itp.). Pragnąc uwiecznić swoją działalność umieszczali te obrazy zazwyczaj salach obrad. Choć zapotrzebowanie na portrety zbiorowe było duże, niewielu malarzy chciało przyjmować zamówienia, każdy członek portretowanej grupy bowiem płacił za zwyczaj pewna część wynagrodzenia artysty, a zatem oczekiwał specjalnego potraktowania. To utrudniało pracę malarzowi.