Mikołaj Rej urodził się 4 lutego 1505 roku. Do nauki specjalnie się nie przykładał, o czym świadczy fakt, iż nie ukończył szkoły ani w Skalmierzu, ani we Lwowie. Fiaskiem zakończyła się również wyprawa do Krakowa i nauka na Akademii. Nieco wiedzy zdobył młody Mikołaj dopiero na służbie u wojewody sandomierskiego Andrzeja Tęczyńskiego. Tam wprawiał się w pisaniu listów oraz poznał podstawy tak popularnej wtedy łaciny. Po śmierci ojca osiadł na stałe w Ziemi Chełmskiej prowadząc sprawy majątkowe i rodzinne. Wbrew obiegowym opiniom o bierności politycznej pisarza, brat czynny udział w życiu publicznym kraju. Był zwolennikiem egzekucji praw, sympatyzował z ruchem reformacyjnym (przyjął kalwinizm). Udzielał się na sejmach, synodach protestanckich, uczestniczył w polemikach i dyskusjach politycznych. Jednak przede wszystkim pisał, przekonany o potrzebie rozwoju polskiej mowy. Dlatego większość jego dzieł powstała w języku narodowym. Większość utworów Reja ma charakter dydaktyczny, poruszały one aktualne sprawy i odpowiadały na żywotne problemy ludzi XVI wieku.