Epikureizm – kierunek filozoficzny stworzony przez Epikura z Samos (341- 270 p.n.e.), greckiego filozofa, zwolennika materializmu, który założył szkolę filozoficzną w Atenach, słynny „ogród Epikura”; epikureizm poszukiwał odpowiedzi na pytanie, jak żyć,
aby być szczęśliwym, dawał też na to recepty: należało zatem postępować uczciwie i rozsądnie, żyć w spokoju, odrzucać przesądy i wiarę w siły nadprzyrodzone, dając pierwszeństwo świadectwu zmysłów; jedynym dobrem jest przyjemność (albo przynajmniej brak bólu), płynąca z doskonałej harmonii ciała i ducha, z życia pełnego prostoty i cnotliwości, którego nie zakłóca strach przed bogami i śmiercią. W ten sposób człowiek, umiejętnie korzystający z naturalnych przyjemności, może osiągnąć stan spokoju duszy, czyli ataraksję (gr. a-tarakis, pozbawiony niepokoju). Później potocznie zaczęto używać epikureizmu w znaczeniu zbliżonym dohedonizmu czy sybarytyzmu, czyli jako dążenie do korzystania z uciech życia, cenienie ponad wszystko wygody i przyjemności.
Sam Epikur stwierdzał jednak: Nie pijatyki i hulanki, nie obcowanie z pięknymi chłopcami i kobietami, nie ryby i inne smakołyki, jakich dostarcza zbytkowny stół, czynią życie przyjemnym, ale trzeźwy rozum, dociekający przyczyn wszelkiego wyboru i unikania, odrzucający czcze domysły, owo źródło największych utrapień duszy.