Głównym problemem tragedii jest żądza władzy. Szekspir przez opis losów tytułowego Makbeta ukazuje, w jaki sposób namiętność wyzwala w człowieku najgorsze instynkty. Interesuje go przede wszystkim ewolucja psychiki, powstawanie niepohamowanych żądz i obsesji. W Makbecie mamy do czynienia z problemem przemiany osobowości zwykłego człowieka, który ulega silnej pokusie władzy, pragnie rządzić za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje.
Makbet to wzorowy rycerz, wierny poddany króla Dunkana, mający opinię walecznego i mężnego dowódcy. Ten prawy i szlachetny mąż szybko stanie się bezwzględnym mordercą, krwawym, znienawidzonym przez poddanych despotą. Przepowiednia czarownic, które napotkał wracając ze zwycięskiej bitwy, na zawsze odmieni jego życie (wiedźmy przepowiadają mu, że zostanie najpierw tanem Kawdoru a następnie królem). Od tego momentu w psychice głównego bohatera toczyć się będzie dramatyczna walka między dobrem i złem. Makbet z jednej strony czuł głębokie przywiązanie do swego pana, z drugiej jednak zrodziła się w nim ślepa ambicja, męska próżność i chęć przyspieszenia wyroków sił nadprzyrodzonych.