Biografia Zygmunt Krasiński

Napoleon Stanisław Adam Ludwik Zygmunt – zapomniany romantyk – syn Wincentego hrabiego Krasińskiego i Marii z książąt Radziwiłłów, urodził się 19 lutego 1812 r. w Paryżu w gorącym okresie poprzedzającym rosyjską kampanię Napoleona. Jego ojciec był związany z cesarzem, jednak po klęsce moskiewskiej rozpoczął starania o względy nowego władcy – cara. Chłopiec rósł z opinią drugiego (po Chopinie) cudownego dziecka Warszawy. Nad jego wychowaniem czuwali guwernerzy – m.in. późniejszy pisarz J. Korzeniowski i P. Chlebowski. Ogromny wpływ na kształtowanie się psychiki chłopca wywarła śmierć matki w 1822 r., echa tego wydarzenia znajdujemy jeszcze na kartach Nie-Boskiej komedii. W 1826 r. Krasiński zdał egzamin do VI (ostatniej) klasy Liceum Warszawskiego, dumny i ambitny, pragnął być najlepszym uczniem. Po maturze, zgodnie z planami ojca (który niejednokrotnie wywarł wielki wpływ na jego życie), wstąpił na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pisał wówczas wiele: opowiadania historyczne, dialogi, gotycyzujące powieści. W młodzieńczych utworach Krasińskiego, który poznawał romantyzm głównie ze źródeł francuskich, wyraźne są także reminiscencje lektur W. Scotta, Byrona, Schillera i Lewisa (znał również Mickiewicza). W 1829 r.

Krasińskiego generał Krasiński, zawsze wyznający ideę wierności monarsze i jako jedyny z członków Sądu Sejmowego
głosujący podczas procesu Krzyżanowskiego i spiskowców za uznaniem oskarżonych winnymi zdrady stanu, zabronił synowi wzięcia udziału w pogrzebie Piotra Bielińskiego, prezesa tego sądu. W czasie, gdy studenci uczestniczyli w patriotycznej manifestacji, jaką stała się ta ceremonia, Zygmunt miał słuchać wykładów. Następnego dnia doszło do konfliktu poety ze studentami (oskarżeń i spoliczkowania), który trwał aż do momentu, gdy go relegowano z uniwersytetu. Poeta wyjechał wówczas z kraju. Podczas pobytu w Szwajcarii nawiązał twórczą przyjaźń z Anglikiem Henrykiem Reeve’em; w tym okresie nabrały kształtu koncepcje historiozoficzne Krasińskiego, które stały się później podstawą Nie-Boskiej komedii i Irydiona. Poeta zakochał się w rodaczce Reeve’a – Henrietcie Willan, sformułował wtedy poglądy na temat idealnej wybranki serca, która winna być „czymś nieskończenie wyższym niż kobieta”. Słuchał wykładów prawa, uczył się francuskiego i angielskiego, zwiedzał. Wraz z Mickiewiczem i E. A. Odyńcem odbył wycieczkę w Alpy. We Włoszech oczarował go Rzym, zwłaszcza Koloseum. Wobec zakazu ojca nie mógł wziąć udziału w powstaniu listopadowym. Udał się z generałem Krasińskim do Petersburga, skąd wrócił zgorzkniały i z chorobą oczu, by znów wyjechać do Wiednia i Włoch. Tam w 1834 r. poznał i pokochał Joannę Bobrową – romans z mężatką przyczynił się do pogłębienia konfliktu pomiędzy Zygmuntem a ojcem. Związek ten zaowocował wierszami lirycznymi poświęconymi Bobrowej. Także pierwodruki Nie-Boskiej komedii (opublikowana w 1835 r.) i podejmującego problem zemsty i zdrady patriotycznej Irydiona (wydany w 1836 r.) oraz drugie wydanie powieści historycznej Agaj-Han, zostały dedykowane ukrytej pod imieniem Marii kochance. W Rzymie Krasiński poznał się również ze Słowackim, a w 1838 r. w Neapolu spotkał swoją kolejną wielką miłość – Delfinę Potocką. Listy, które do niej pisał, są nie tylko częścią romantycznego „pamiętnika duszy”, jakim jest cała korespondencja Krasińskiego (pisał m.in. do Reeve’a, Bobrowej, A. Cieszkowskiego), ale stanowią przykład epistolografii miłosnej najwyższego lotu. Romans z Potocką trwał nawet po zawarciu przez poetę wymuszonego przez ojca małżeństwa z Elżbietą Branicką. Krasiński wiele podróżował – znał Włochy, Niemcy, Czechy, Szwajcarię i Francję. Po ślubie przebywał niekiedy w Warszawie i dobrach opinogórskich. Pod wypływem lektury Prolegomenów do historiozofii i kontaktów z ich autorem, A. Cieszkowskim, sformułował Krasiński własną filozofię czynu (poemat Przedświt) jednoczącego życie i poezję. Zdecydowany przeciwnik rewolucji, wydał (jako Spirydion Prawdzicki) w 1845 r. Psalmy przyszłości, przedstawiając w nich swoją teorię przemienienia i pogodzenia przez miłość skłóconego społeczeństwa Polski, której zadaniem jest praktykowanie cnót i doskonalenie się moralne. W ciągu ostatnich dziesięciu lat życia, świadomy wyczerpania się własnych możliwości literackich, zajmował się prozą polityczną. Umarł w Paryżu 23 lutego 1859 r. Pochowano go w Opinogórze.

Najważniejsze utwory :

1828 – Rodzina Reichstalów

1829  – Myśli Polaka przy górze Mont Blanc

1830    – Władysław Herman i dwór jego

1833 – Agaj-Han

1835 – Nie-Boska komedia

1836 – Irydion

1840 – Trzy myśli po śp. Henryku Ligenzie

1843 – Przedświt

1845 – Psalmy przyszłości (I wyd.)

1852 – Sen. Pieśń z niedokończonego poematu, wyjęta z pozostałych rękopisów po śp. J. S., Do Elizy

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.