W centrum zainteresowania tragedii greckiej stały zawsze problemy najważniejsze, ostateczne. Dlatego chętnie sięgano do mitów, które były próbą odpowiedzi na najistotniejsze, ponadczasowe, uniwersalne pytania dotyczące życia ludzkiego, szczęścia, cierpienia, winy i kary, porządku świata i miejsca w nim człowieka. W czasach, gdy powstawały tragedie, mity nie należały już do kręgu wierzeń religijnych. Pozwalało to pisarzom na zmienianie ich treści, modyfikowanie sensów, nadawanie im znaczeń jednostkowych. Z drugiej strony mogli też uogólniać problematykę mityczną, widzieć w legendach o bogach i bohaterach symboliczne ujęcie postaw ludzkich. W tym podwójnym charakterze tragedii greckiej należy chyba doszukiwać się jej siły i nieprzemijającej wartości.
Sofokles interesował się przede wszystkim człowiekiem: jego wielkością i ułomnościami; namiętnościami, uczuciami, konfliktami. Jego bohaterowie są wielcy, wzniośli, świadomie kierują swym postępowaniem. Mają także tragiczną świadomość konieczności, przeznaczenia, które każe cierpieć winnym i niewinnym, dobrym i złym.
Bohaterowie Sofoklesa są wzniośli zwłaszcza w cierpieniu, bo rozumieją, że cierpienie jest czymś nieuniknionym, nieodłącznym elementem życia ludzkiego, jest, niezależnie od czynów, dobrych czy złych, wpisane w ludzki los.Problematyka dramatów greckich dotyczy najczęściej zagadnień moralnych. W Antygonie uchwycony został problem sprawiedliwości wymierzanej żywym i umarłym. Osią konfliktu dramatycznego jest przeciwstawienie dwóch postaw: Antygony i Kreona.