Dokonaj interpretacji porównawczej wiersza Koniec wieku XIX w i wiersza Schyłek wieku.

Dokonaj interpreatcji porównawczej wiersza Koniec wieku Kazimierza Przerwy – Tetmajera i wiersza Schyłek wieku Wisławy Szymborskiej.

Bohaterowie wierszy Tetmajera i Szymborskiej są do siebie podobni, wiele ich łączy. Są filozofami, którzy próbują znaleźć odpowiedź na pytania dotyczące sensu życia, porządku świata. Zastanawiają się, jak należy żyć, dokonują próby oceny rzeczywistości. Ich tok rozumowania jest odmienny, ale dochodzą do wspólnych wniosków: świat jest miejscem złem, człowiek jest na zło narażony, człowiek nie potrafi zmienić świata, ani wpłynąć na jego zmianę.

Wiersz Tetmajera można uznać na manifest pokolenia. Podmiot liryczny zauważa, że wiek XX miał być lepszy. Do chwili, w której dzieli się swimi refleksjami to nie nastąpiło. Osoba mówiąca nie ma już nadzei na zmianę rzeczywistości. Podmiot liryczny prowadzi dyskusję sam ze sobą. Obrazy mrówki rzuconej na szyny i skorpiona popełniającego samobójstwo podkreślają ogrom bezsilności człowieka zmagającego się ze światem.

Każda strofa wiersza Tetmajera rozpoczyna się pytania, które sugerują odpowiednią postawę wobec życia podmiotu lirycznego. W życie człowieka podmiot liryczny wpisuje : przekleństwo, rozpacz, wzgardę, walkę, byt przyszły. Odpowiedzi negują postawę, które wynikają z ideałow romatycznych czyli walkę, uczciwość, cnotę, jak idełay poztywistycze czyli rozum, naukę. Walka słabego człowieka jest z góry skazaa na niepowodzenie. Wyjściem z tej beznadziejne sytuacji może być rezygnacja, poddanie się okrutnej rzeczywistości : ,, Czyż przez to mniej cierpieć będzie…gdy się z poddaniem schyli pod nóż gilotyny  ?''.

Bohater wiersza Tetmajera udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione sobie pytania i zrozumiał, że jest bezsilny ,, głowę zwiesił niemy ''. Jednocześnie doświadcza uczucia rozpaczy oraz poczucia porażki.

Wiersz jest poetycką opowieścią o mijającym wieku.

Wiersz Szymborskiej wyróżnia się dedukcyjnym tokiem rozumowania. W pierwszym wersie zawarta została teza, którą podmiot liryczny udowadnia w kolejnych wersach. Wykorzystująć środek stylistyczny – pararelizm składniowy podkreśla, jakie zło przybrało formy we współczesnym świecie. Myśl zawarta w utworze nie jest optymistyczna, zło świata i dezolacja człowieka są nieuniknione. Wielokrotnie powtórzona konstrukcja ,, miał być ''

Niejednokrotnie powtórzona konstrukcja ,, miał być '', obraz Boga wierzącego w człowieka, zwykły codzienny język doskonale buduje obraz świata zdominowanego przez zło.

Bohater wiersza Wisławy Szymborskiej zdaje sobie sprawę z obecności zła w świecie oraz słabości człowieka, jednak nie poddaje się rozpaczy,  jak bohater wiersza Tetmajera, ciągle stawia ,, najważniejsze pytania naiwne ''.

Winę za zło, które panuje na świecie ponosi nie tylko ten, kto czyni zło, ale też i te, który się na nie godzi.