Rozdział XX
Dziewczyna zwidzała pomieszczenia pałacu, poznawała też historię tego miejsca.Bardzo spodobała się jej Biała Sala, gdzie znajdował się tron.Była bardzo wzruszona, Czarownica była zadowolona. Chciała, aby Dziewczyna wzruszyła się historią tego miejsca. Szybko minęło wiele miesięcy, w czasie których Dziewczya poznawała historie Wielkiego Królestwa. Nastała zima.
W tym czasie Ajok poznawal Pieśń Jedyną. Pierwsze zwrotki uprzytomniły Ajokowi, jak potężne zło i gwałt zadał ród Urghów tej krainie i jak wspaniałą musiała być ona, nim nastąpił jej upadek. Dopiero teraz Ajok pojął, że przez całe swoje życie matka obawiała się nie tylko swego męża, Urgha XIII, ale całej jego rodziny. Była zastraszona, cicha i smutna, a słysząc czyjeś kroki tłumiła głos do szeptu i rozglądała się wokół pełna lęku.
Pieśń Jedyna głosiła, że wyzwolenie miało przyjść nie za sprawą miecza i krwi, ale za sprawą Ducha i Czaru. Dlatego Ajok swobodnie mógł modlić się o spełnienie Pieśni, bowiem życiu jego ojca nic nie zagrażało – poza klęską. Nie miał go pokonać rycerski Miecz, ale Czar – wskutek którego Urgh ze swą armią powróciłby jedynie tam, skąd przybył jego ród: na Wielkie Stepy.
Tymczasem nadszedł dzień urodzin jego ojca. Ajok chciał złożyć ojcu życzenia, ale Urgh był wściekły, że jego własny syn nie potrafi mu pomóc obronić się przed przepowiednią, że postanowił ukarać nieudolność syna. Gdy wział pejcz ze stołu, Ajok ze strachy wyjawił, że wie, gdzie znajduje się Czar, który zgubi Najeźdźców. Zaczął cytować słowa Pieśni Jedynej. Z tych słów Urgh dowiedział się, że zagrożenie znajduje się w Ardżanie. Urgh był dumny z syna. Od razu kazał przygotować kusze i armaty- zarządził wyprawę do Ardżanu, wiedział, że zimą żmiję spią.
Doradca władcy Woodou odradzał wyprawę, twierdził, że sam złapie Czarownicę i jej podopieczną. Zamierzał sam z dzięsiecioma żołnierzami przedostać się do Pałacu Królów i złapać w sieć towarzyszkę Czarownicy.
Ajok płakał, wiedział, że przez swoją słabość zdradził istotę z Pieśni. t
W tym czasie Dziewczyna zwiedzała dawną Akademię Magiczną. Bardzo zmieniła się,Czarownica była z iej zadowolona. Przebywanie w murach Ardżany odmieniło jej wychowankę. Historia świetności Wielkiego Królestwa, zaklęta w tych ruinach, przemówiła do wyobraźni i uczuć Dziewczyny. Te mury udzieliły jej swojej godności i dumy. Zaczęła rozumieć mieszkańców Wielkiego Królestwa.
Woodou i dziesięciu jego najlepszych ludzi stali skryci za grubymi pniami drzew, koło głównej bramy prowadzącej do Pałacu Królów. Stali tam już dwa dni.Gdy Dziewczyna przeszła przez bramę została złapana w sieć i zakneblowana. Woodou wyruszył z powrotem do Zamku, spieszył się, nie chciał, żeby Czarownica uwolniła jego zdobycz. Wiedział, że podróż zajmie mu dwa dni.
W tym czasie Czarownica starała się odzyskać Moc, w tym celu jej Duch znalazł się w Królestwie Podziemi, siłę dają jej Prastare Moce. Nagle ułsyszała telepatyczny przekaz od Dziewczyny, jej krzyk proszący o pomoc. Czarownica nie zdążyła jeszcze odnowić swoich mocy, gdy wrócił jej Duch była bardzo słaba. Musiała wrócić, bo usłyszała rozpaczliwy krzyk o pomoc. Jednak jest Duch jest bez mocy, więc Czarownica postanawia ukryć się w schowku pod kamiennym tronem Luilów. Tam zamierza wrócić Do Królestwa Podziemi i odzyskać moc. Czarownica była przekonana, że Dziewczyna bawi się mocą telepatii, jaką otrzymała od niej w darze. Nawet nie przypuszczała, że Dziewczywna została porwana.