Rozdział VIII
Gdy Dżeppetto dorobił pajacowi nowe stopy, ten zapragnął pójść do szkoły. Ponieważ ubogiego staruszka nie było stać na kupno ubrania, zrobił je z papieru w kwiatki. Wykonał też buty z kory i czapeczkę z kawałka chleba. Kiedy wszystko było gotowe, należało jeszcze kupić elementarz. Aby go nabyć, Dżeppetto musiał sprzedać swój jedyny kaftan. Chodził teraz tylko w kamizelce, pomimo zimy.
Rozdział IX
Pinokio poszedł do szkoły. Planował bardzo szybko wszystkiego się nauczyć, ponieważ wierzył, że jest zdolny. Uważał, że dzięki wykształceniu będzie zarabiał dużo pieniędzy. Planował kupić za nie piękny, nowy kaftan dla Dżeppetta. Idąc do szkoły, usłyszał w oddali bębny i piszczałki, więc udał się w stronę tych odgłosów. Po drodze zauważył plakat, którego nie potrafił przeczytać. Poproszony o pomoc chłopiec wyśmiał nieuctwo Pinokia, ale powiadomił go, że afisz informuje o występie teatru marionetek. Pajac zapragnął zobaczyć przedstawienie. Poniec _ nie miał pieniędzy na bilet, sprzedał swój elementarz. W tym samym czasie Dżeppetto, siedząc w domu, cieszył się, że Pinokio ro: począł naukę.
Rozdział X
Gdy Pinokio, spóźniony, wszedł do teatru, przestawienie zostało przerwane Oburzona publiczność zażądała wznowienia gry. Po chwili dyrektor przywróci; porządek. Po skończonym przedstawieniu pieczono barana, lecz zabrakło drewna. Dyrek¬tor rozkazał przyprowadzić Pinokia i wrzucić go do ognia.
Rozdział XI
Dyrektor teatru, zwany Ogniojadem, wzruszył się jednak widokiem rozżalonego pajaca i kichnął na znak litości. Ponieważ nie lubił niedopieczonego mięsa, kazał wrzucić do ognia Arlekina. Pinokio się na to nie zgodził. Nie wyobrażał sobie, że zamiast niego miałby zginąć jego przyjaciel. Zdecydował się wskoczyć do ognia.
Ogniojad, wzruszony szlachetnością pajaca, nie chciał jego ofiary i zjadł niedopieczoną baraninę.
Rozdział XII
Gdy następnego dnia na prośbę Ogniojada Pinokio opowiedział mu o Dżeppetcie, jego ubóstwie i sprzedaży kaftana na elementarz dla niego, ten nakazał mu natychmiast wracać do domu. Na drogę dał pajacowi pięć złotych cekinów. Wracając, Pinokio spotkał Lisa i Kota. Pierwszy udawał kulawego, drugi – ślepego. Opowiedzieli oni pajacowi o tym, jak Dżeppetto wyczekiwał powrotu syna ze szkoły. Pinokio zatęsknił za tatusiem. Na widok zaprezentowanych przez pajaca cekinów zaproponowali mu wspólną wyprawę do Krainy Głupków, w której na Polu Cudów rosły drzewa obwieszone pieniędzmi. Podobno wystarczyło zakopać tam monetę, posypać ją solą i podlewać źródlaną wodą, żeby wyrosło drzewo obsypane złotem. Pinokio, po krótkim wahaniu wywołanym tęsknotą za ojcem, przyjął kuszącą propozycję Kota i Lisa i poszedł z nimi.
Rozdział XIII
Po całym dniu wędrówki dotarli do gospody „Pod Czerwonym Rakiem”, gdzie posilili się na koszt Pinokia i poszli spać. O północy zamierzali wyruszyć w dalszą drogę. Gdy pajac został obudzony, okazało się, że jego towarzysze podróży już wyszli, i musiał sam kontynuować wyprawę. Szedł w ciemnościach. Wtem spotkał cień Gadającego Świerszcza, który odradzał mu dalszą podróż. Namawiał Pinokia do powrotu do ojca z pieniędzmi, które mu jeszcze pozostały. Przestrzegał go przed fałszywymi obietnicami Kota . Lisa. Pajac zlekceważył jednak dobre rady i nie zmienił swoich zamiarów dotarcia do Krainy Głupków.
Rozdział XIV
W drodze Pinokio rozmyślał nad swoim sprytem i zaradnością. Wtedy został nagle napadnięty przez dwie postacie. W ostatniej chwili udało mu się ukryć pod językiem monety, aby uchronić je przed kradzieżą. Nie dal ich sobie odebrać. Jednemu z atakujących odgryzł łapę – była to łapa kota, co zdziwiło pajaca. W końcu udało mu się uciec.