Czas akcji
Wydarzenia opisywane w utworze rozgrywają się na przestrzeni nieco ponad dwóch miesi (62 dni). Czas akcji zamyka się w następując; granicach:
- od 1 sierpnia do 2 października 1944 roku (od wybuchu do upadku powstania warszawskiego).
- od 2 października do 11 listopada 1944 roku (od upadku powstania warszawskiego do ucieczki Mirona i jego ojca z Opola do Częstochowy)
Pamiętnik z powstania warszawskiego kończy się słowami: Warszawę zobaczyłem w lutym 1945 roku.
Oprócz tego między kolejne relacje narratora zostają wplecione dygresje – fragmenty niezwiązane bezpośrednio z omawianymi przez niego zdarzeniami dotyczące wspomnień z okresu przedwojennego (tzw. retrospekcje przywoływanie wydarzeń przeszłości) oraz futurospekcje (wybieganie w przyszłość) odnoszące się do wydarzeń z lat 60. Wtrącenia te służą przede wszystkim dostarczeniu wiadomości o wcześniejszych lub dalszych perypetiach ludzi, z którymi los zetknął Mirona podczas wojny, jak również są w nich zawarte przemyślenia dotyczące opisywanych z perspektywy czasu wydarzeń. Białoszewski przetyka nimi kolejne wspomnienia dotyczące powstania warszawskiego. To jego wybieganie w przyszłość bądź rozpamiętywane przeszłości zawsze ma związek z tym, o czym w danej chwili opowiada, np. gdy przytacza krótką -historię jakiejś postaci lub informuje czytelnika, co z daną osobą działo się po wojnie.
Narrator – Miron – dąży do tego, by opisywane wydarzenia przedstawić możliwie najbardziej chronologicznie, a przede wszystkim – dokładnie. Stara się precyzyjnie określać datę dzienną, bardzo często podaje też dzień tygodnia. Nie zawsze jednak udaje mu się przypomnieć sobie kolejność następowania po sobie faktów. Wydaje się to jednak usprawiedliwione, gdyż Miron spisuje swoje wspomnienia po 23 latach i chwilami pamięć płata mu figle.