Akcja Makbeta zawarta została w pięciu aktach, które wyodrębniono w tekście tragedii w wieku XVIII.
Akt I rozpoczyna dialog czarownic uzgadniających miejsce i czas objawienia Makbetowi proroctwa. W obozie pod Foress król Szkocjo Dunkan otrzymuje wiadomość o pomyślnym dla niego zakończeniu bitwy z rebeliantami wspierającymi norweskiego władcę. Zostaje też powiadomiony, że zwycięstwo zawdzięcza walecznej postawie Makbeta. Postanawia nagrodzić wodza tytułem tana Kawdoru – dotychczasowym mianem skazanego na śmierć buntownika. Właściwa akcja zawiązuje się, gdy czarownice obwieszczają Makbetowi i Bankowi przepowiednię. Pierwszy z nich będzie tanem Kawdoru, a następnie królem, drugi zaś zapoczątkuje dynastię monarchów. Słowa wiedźm stają się dla nich bardziej wiarygodne, gdy otrzymują wiadomość o przyznaniu Makbetowi nowego tytułu. W umyśle tana Kawdoru zaczyna gościć zbrodnicza myśl ukazująca mu możliwą drogę opanowania tronu. Dochodzi ona do głosu, kiedy Dunkan komunikuje swym poddanym, w tym Makbetowi, decyzję przekazania władzy najstarszemu synowi. Tymczasem w lnverness Lady Makbet czyta list od męża. Zamordowanie Dunkana wydaje się jej konieczne. Sposobności do tego czynu dostarczyć ma wizyta monarchy w siedzibie małżonków. Po powrocie męża Lady ujawnia mu swe zamiary. Przybywa orszak królewski. Tan Kawdoru waha się jeszcze, ale słowa żony utwierdzają go coraz bardziej w zbrodniczych planach.
.
Akt II rozpoczyna rozmowa między Makbetem a Bankiem dotycząca znaczenia przepowiedni. Tanowi Kawdoru ukazuje się wizja zakrwawionego sztyletu. Lady poi królewskich strażników nasennym trunkiem, aby ułatwić mężowi zabicie Dunkana (morderstwo dokonuje się poza sceną), a następnie pozoruje ślady zbrodni tak, aby obciążyć winą śpiących. Do zamku przybywają Makduf i Lennox, którzy wkrótce odkrywają straszliwą prawdę. Gospodarze Inverness udają niewinność – Lady Makbet mdleje, zaś jej małżonek, wiedziony ponoć słusznym gniewem, pozbawia życia strażników. Malkolm i Donalbein, synowie Dunkana, postanawiają opuścić kraj. Makbet zostaje koronowany, zaś Makduf zaczyna żywić względem niego podejrzenia.
W akcie III obecny król Szkocji zgładza przy pomocy najętych oprawców Banka, obawiając się zagrożenia ze strony jego potomków. Z zasadzki uchodzi jednak cało syn ofiary – Fleance. Na zamku odbywa się uczta, podczas której zbrodniarzowi objawia się duch Banka. Goście, zdziwieni zachowaniem władcy, opuszczają pałacową salę. Hekate nakazuje zgromadzonym na wrzosowisku czarownicom doprowadzić Makbeta do ostatecznej klęski.
Na wstępie aktu IV pozornie zapewniają go one o pomyślności przyszłych losów. Królewska władza nie ulegnie zachwianiu, dopóki nie wystąpi przeciwko niej Las Birnam. Makbet może ponieść śmierć jedynie z rąk tego, kto nie został zrodzony przez kobietę. Jego obawy budzi wyłącznie wizja korowodu monarchów uosabiających ród Banka oraz ostrzeżenie przed Makdufem. Ma ono swoje uzasadnienie, gdyż władca Fajf wyruszył do Anglii, by połączyć się z przeciwnikami zbrodniczego tyrana. Pod nieobecność Makdufa zostaje z rozkazu królewskiego zamordowana cała jego rodzina. Tymczasem w Anglii głośno już o bezprawiu, jakie zapanowało w Szkocji za sprawą uzurpatora. Dochodzi do zawarcia układu między jego wrogami.
W akcie V, ostatnim, dopełniają się losy Makbeta i jego małżonki. Lady cierpi na somnambulizm, nieświadomie zdradza otoczeniu prawdę o dokonanych mordach, a w końcu popełnia samobójstwo. Makbet, początkowo ufający pozytywnej wymowie wyroczni, dostrzega jej prawdziwy sens, gdy nieprzyjacielskie wojska okrążają zamek pod osłoną gałęzi uciętych z Birnamskiego Lasu, a Makduf obwieszcza, że został przedwcześnie wydobyty z łona matki. Zabójca Dunkana walczy jednak do końca. Wreszcie oczom wodzów i prawowitego następcy tronu Malkolma ukazuje się zwycięzca dzierżący na włóczni głowę Makbeta.