Posada latarnika wydawała się dla niego idealna, gdyż w końcu mógłby zaznać spokoju oraz znaleźć swe miejsce na ziemi, gdzie dożyłby do końca swoich dni. O jego sile świadczył fakt, że kiedyś przeszedł prerię – teren od Kalifornii do Nowego Jorku. Dyplomata dał Skawińskiemu posadę, o którą on się starał. Jednocześnie przestrzegł Polaka, jakie są konsekwencje, w razie gdyby ten nienależycie wypełniał swoje obowiązki – wówczas straciłby pracę.
Już wieczorem Skawiński po raz pierwszy zapalił wszystkie światła latarni. Stojąc na balkonie latarni rozmyślał podziwiając jednocześnie przyrodę. Biło od niego szczęście, gdyż w końcu odnalazł swoje miejsce na ziemi. Był przekonany o tym, że nic złego mu się tutaj nie stanie. Do tej pory nie miał takiego szczęścia, ponieważ gdy tylko chciał zapuszczać korzenie w wybranym przez siebie miejscu zdarzało się coś co zmuszało go do dalszej wędrówki.
Próbował już niemal wszystkich zawodów, ale wykonując każdy z nich przykładał się należycie do swoich obowiązków. Zajmował się między innymi wydobywaniem złota w Australii i diamentów w Afryce. W Indiach Wschodnich natomiast został strzelcem rządowym. W Kalifornii posiadał farmę, jednak straszna susza pozbawiła go majątku. Był również w Brazylii, gdzie handlował z tamtejszymi plemionami. Miał okazje pływać tratwą po Amazonce, jednak rozbiła się ona. W Arkansas z kolei miał warsztat kowalski, który został strawiony przez pożar. Kiedy wędrował po Górach Skalistych został pojmany przez Indian. Wówczas uratowany został przez kanadyjskich strzelców. Pływał również na statkach, był między innymi harpunnikiem, ale jednostki, na których pływał rozbiły się. Posiadał w Hawanie fabrykę cygar, jednak kiedy dopadła go żółta febra jego wspólnik oszukał go. Tym sposobem trafił do Aspinwall. Mimo tego, że w życiu spotykał wielu dobrych ludzi to bardzo często prześladował go pech. Uważał, że to czyjaś ręka go ściga, gdzie tylko się pojawi. Kiedy się go o to zapytano wskazywał na symbolizującą carską Rosję Gwiazdę Polarną.