.Uroki ziemskiego bytowania opisuje Rej bardzo sugestywnie. Szlachcic, który osiada na wsi, żeni się z panną równego sobie stanu, a następnie gospodarzy. Jego zajęcia zmieniają się w zależności od pór roku, ale każde z nich przynosi tyle samo rozkoszy. Czytamy więc o pracy w ogrodzie, w polu, czy o drobnych zajęciach domowych. Pisarz udziela dokładnych wskazówek, co w jakiej porze powinno się robić:
Bo gdy przypadnie wiosna, azaż owo nie rozkosz z żonką, z czeladką po sadokach, po ogródkach sobie chodzić, szczepków naszczepić, drobne drzewka rozsadzić, niepotrzebne gałązki obcinać, mszyce pozbierać, krzaczki ochędożyć, okopać, trzaskowiskiem osypać.
Szlachcic-ziemianin wręcz upaja się zajęciami, które wykonuje. Rozkoszuje się przyjemnościami wiejskiego życia. Dookoła niego lasy pełne są zwierzyny, rzeki ryb, stąd częste polowania i obfite połowy. Wieczorami siada wraz z rodziną, przyjaciółmi i cieszy się ciepłem domowego ogniska: ,, pieczeń się wieprzowa dopieka, cietrzew w rosołku, a kapłon tłusty z kluskami dowiera’’.
Pisarz jest przekonany, że taki sposób życia zapewnia pogodną, radosną starość. Jego człowiek poczciwy nie boi się śmierci, gdyż ma świadomość, że podobnie jak w przyrodzie są pory roku, tak i w ludzkim życiu przechodzi się pewne etapy: wiosna to czas narodzin, a zima – śmierci. Widać w tym pogodną atmosferę żegnania się ze światem, wolną od średniowiecznego strachu, tańców umarłych, kościotrupów, kos, czy innych podobnie przerażających rekwizytów. Mikołaj Rej w swym utworze zaleca życie radosne, lecz cnotliwe, pełne spokoju, umiaru i pobożności. Szlachcic-ziemianin powinien wystrzegać się wygórowanych ambicji, odrzucić pychę i życie w zbytkach. Autor w swym dziele umiejętnie łączy zasady stoickie i epikurejskie. Cnotliwe, rozumne bytowanie przeplata się z nieskrępowanym korzystaniem z dóbr natury i dających przyjemność rozrywek. Uregulowany tryb życia ma zapewnić człowiekowi spokojną starość, radość z potomstwa i wszystkiego, czego dokonał. Renesansowy twórca wykreował w swym utworze świat niemalże sielankowy – arkadyjski, gdzie prawdziwą radość daje obcowanie z naturą, korzystanie z wszelkich jej dóbr. Rej widzi rozkosze i pożytki wszystkich pór roku, a od człowieka wymaga zaakceptowania porządku świata i praw nim rządzących. Człowiek przedstawiony w Żywocie… prezentuje typowo renesansowe umiłowanie ziemiańskiego życia, które wiele ma wspólnego ze Wergiliuszową idyllą – szczęście zapewnia przyroda i wyznaczony przez nią spokojny rytm:
Używaj, miła duszo: masz wszystkiego dobrego dosyć.