Różnicę miedzy Starym Testamentem a Nowym Testamentem
Zdaniem wierzących Pismo Święte zawiera słowo Boże, lecz nie utrzymywano nigdy, że nie zostało ono zapisane ręką ludzką. Tym też tłumaczą sic zarzucane Biblii rozliczne nieprawdo podobieństwa, „błędy", jak choćby opis stworzenia świata i człowieka czy niezgodności między opowieścią mi podejmującymi ten sam temat (istnienie dwóch rodowodów Jezusa, innego w Ewangelii wg św. Mateusza a innego w Ewangelii wg św. Łukasza). Konstytucja o Objawieniu Soboru Watykańskiego II. podaje, że do sporządzenia Ksiąg świętych wybrał Bóg ludzi w taki sposób, iż pracując dla Niego posługiwali się swymi własnymi możliwościami i zdolnościami. Bóg objawia się za pośrednictwem człowieka, nie umniejszając ani jego oryginalności, ani wolności.
Istotną różnicą między Starym a Nowym Testamentem jest to, że autorzy starali się możliwie wiernie zacytować słowa Jezusa i opisać Jego czyny, podczas gdy wprost wypowiadane słowa Jahwe należą do rzadkości i prorocy zazwyczaj zdają relację z objawień czy innych wizji. Apostołowie mogli w niewielkim stopniu zniekształcić słowa Jezusa lub kolejność czynów, autorzy Starego Testamentu zapewne mieli kłopoty z interpretacją znaków od swego tajemniczego Boga. W przypadku Nowego Testamentu Słowem Bożym, Logos, o którym mówi św. Jan, jest sam Jezus: osoba żywa, z którą szli przez Palestynę, z którą jedli, której dotykali – nawet po zmartwychwstaniu, jak święty Tomasz.
Spisanie Biblii poprzedzała wielowiekowa tradycja ustna, jej księgi podlegały wielu redakcjom, dokonywanym przez różnych autorów w różnych czasach. Przykładem niech będzie Księga Hioba, której obecny kształt krystalizował się w ciągu siedmiu stuleci (między X a III wiekiem p. n. e.). Autorzy Biblii pozostają prawie zawsze całkowicie nieznani lub ukryci pod jakimś wielkim imieniem z przeszłości. Wiadomo na przykład, że część rozdziałów Księgi Izajasza powstała kilka wieków po śmierci proroka (żył w VIII w. p.n.e.), z natury rzeczy nie mógł więc być ich autorem. Fragmenty te stworzyli jego uczniowie, którzy uważali się za kontynuatorów dzieła Izajasza. Niektóre księgi mądrościowe tradycja przypisuje królowi, którego imię do dziś jest synonimem rozumu: Salomonowi.