Krewniacy” Balladyny, czyli literaccy zbrodniarze
Według Biblii był pierwszym synem Adama i Ewy. Z zawiści zamordował swego brata – Abla. Bóg karze go za to wygnaniem, a żeby nikt go nie zabił, naznacza piętnem.
Edyp
Mitologiczny król Edyp nieświadomie popełnia zbrodnię ojcobójstwa i kazirodztwa. Nie ma w tym jednak jego winy zbrodniarzem zostaje niejako wbrew własnej woli, tak było zapisane w przepowiedni. Edyp jednak bardzo źle się czuje z popełnioną zbrodnią – chcąc się za nią ukarać, wykuwa sobie oczy i opuszcza Teby, których był królem.
Makbet i lady Makbet (z dramatu Willima Szekspira Makbet)
Makbet początkowo jest wzorowym wasalem i rycerzem króla. Żądza władzy zmienia go jednak nie do poznania by zdobyć koronę, zbija króla Dunkana. Jego żona jest kobietą zdecydowaną, bez żadnych skrupułów i wyrzutów sumienia – po prostu zbrodniarką. To ona popycha swojego męża do coraz to nowych zbrodni. Kieruje nią nienasycona ambicja i chorobliwa wręcz chęć rządzenia. Po zamordowaniu króla i zdobyciu korony Makbet zostaje wplątany w niekończący się łańcuch kolejnych zbrodni, które musi popełniać z obawy przed ujawnieniem prawdy o swym czynie. Staje się bestią, zbrodniarzem, znienawidzonym przez lud. Początkowo lady Makbet – w odróżnieniu od męża, który ma wyrzuty sumienia – jest od niego silniejsza psychicznie, nawet się nie zastanawia nad swoim postępowaniem, nie jest zdolna do jakichkolwiek refleksji. Jednak z czasem słabnie, aż wreszcie wyrzuty sumienia doprowadzają ją do obłędu i śmierci.
Bohaterka ballady Lilie Adama Mickiewicza
Niewierna żona, bojąc się gniewu męża i surowych kar, które ogłosił król, zabija małżonka, który powrócił z wojny. Spotyka ją za to kara – bo według ludowej mądrości zbrodnia zostaje zawsze ukarana.
Neron (Quo vadis Henryka Sienkiewicza)
Neron jest zbrodniarzem, który ma na sumieniu śmierć własnej matki i żony. Zbrodnicze instynkty Cezara najwyraźniej ukazują się podczas prześladowań chrześcijan, którzy giną w okrutnych męczarniach rozszarpywani przez dzikie zwierzęta na arenie cyrku albo płonąc jako żywe pochodnie w cesarskich ogrodach. To dziki, nieposkromiony, żądny zemsty i krwi okrutny władca.