Wskaż różnice w postawach Soni i Raskolnikowa. Jakie wartości są najważniejsze dla każdej z tej postaci ?

Wskaż różnice w postawach Soni i Raskolnikowa. Jakie wartości są najważniejsze dla każdej z tej postaci ?
             Sonia to kobieta (w ten sposób powieść nawiązuje do myśli gnostyckiej) — rozumiejąca i wybaczająca grzech (sama nie wolna od niego), kochająca – stanowi w powieści przewodniczkę błądzącego. Jednocześnie jako przyczyna upadku człowieka jawi się jego samotność (i rozum), wyobcowanie ze zbiorowości, pogarda dla innych. Zakończenie powieści ukazuje powrót Raskolnikowa do ludzkiej wspólnoty. Wyzbywa się on swoich spekulacji („dialektyki", myśl o morderstwie jest przecież niezwykle „logiczna"), przyjmuje życie, które jest „święte" (jak ułaskawiony skazaniec, o którym rozmyślał wcześniej).
           Kluczowym wątkiem powieści jest spotkanie
Raskolnikowa i Soni (w pierwszej wersji tekstu nie pojawia się ono) – „mordercy i jawnogrzesznicy, którzy się dziwnie stowarzyszyli w czytaniu wiecznej księgi". Sonia stanowi absolutne przeciwieństwo bohatera. Podczas gdy Raskolnikow przypomina pysznego, zbuntowanego Lucyfera, Sonia jest pokornym aniołem, który upadł, w istocie jednak złożył z siebie ofiarę dla innych. Bohater pragnął odrzucić swój los, ona go przyjęła. Staje się wzorem dla Raskolnikowa, mówi mu o Bogu, ale zarazem on wprowadza ją na drogę odkupienia, inicjuje ich wspólną wędrówkę jako ten, który zrozumiał, mówi: „Wiem tylko, że jedną pójdziemy drogą, to wiem na pewno – tylko tyle. Wspólny cel". Owym celem jest „wziąć na siebie cierpienie". Raskolnikow, jak podkreśla, „kłania się" tkwiącemu w Soni cierpieniu, nie jej grzechowi. Ona rozumie jego nieszczęście.

           Zakończenie powieści ukazuje ostateczne wyrzeczenie się przez bohatera szatańskiego rozumu: „Wskrzesiła ich miłość, serce każdego z nich miało w sobie niewyczerpane źródło życia dla serca drugiego". Wiedzą, że „człowiek jest podły", ale przecież i tak może żywić nadzieję. Dostojewski nie kreśli czarno-białego ob¬razu człowieka. Specyficznym przykładem jest Swidrygajłow (konkurent do ręki Duni), z jednej strony łajdak (szuler, pijak, kobieciarz, być może morderca), cynik i nihilista, z drugiej natomiast – szlachetny dobroczyńca (np. ocala dzieci Katarzyny Iwanowny po jej śmierci), czytelnik Schillera i mistyk (nie odnajdując drogi odkupienia, po¬pełnia on jednak samobójstwo). Podobny charakter posiada Marmieładow, gubiący swoją rodzinę i zarazem pragnący cierpienia, udręczony poczuciem winy.
              „Dramat Raskolnikowa polega więc na walce, jaką serce toczy w nim z inteligencją, miłość z wolą mocy. serce świadczy w nim przeciwko rozumowi, a on tak. długo nie zazna spokoju, jak długo nie zdecyduje się posłuchać serca, źródła życia, głębokiego głosu matki ziemi, którego wcieleniem jest postać Soni". [E. Paci],