Przypowieści należą do najważniejszych form wypowiedzi w Piśmie Świętym, zwłaszcza w Nowym Testamencie. W Ewangeliach można ich znaleźć 40. Najbardziej znane to: O miłosiernym Samarytaninie (Łk 10, 25 – 37), O synu marnotrawnym (Łk 15, 11 – 32), O siewcy (Mk 4, 2 – 9), O talentach. Zawierają one podstawowe prawdy o Królestwie Bożym i wymaganiach stawianych człowiekowi. Na ich przykładzie można obserwować cechy literatury dydaktycznej – Chrystus opowiada je ludziom, by skłonić ich do refleksji i poprawy życia. Z tego względu wyróżniają się prostotą formy: ich fabuła jest zwięzła (podobna zasada obowiązuje w noweli), postaci zaledwie naszkicowane (ich imiona, wcześniejsze losy, wygląd, cechy charakteru zwykle nie mają znaczenia i są pomijane w opowieści), dialogi i monologi krótkie, świat przedstawiony bliski słuchaczowi. Przypowieści wykorzystują też zwięzłe, celne uogólnienia dla uwypuklenia moralnego przesłania [Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. Tak to ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi).