Język i przekłady
Oryginalne teksty ksiąg zostały spisane w trzech różnych językach: hebrajskim, aramejskim i greckim. Hebrajski to język semicki, spokrewniony z dzisiejszym arabskim i etiopskim, ze starożytnym asyro-babilońskim i fenickim. Przez naród Izraela używany był aż do czasów perskich (V. w. p.n.e.), później zarezerwowany dla liturgii, prawa i literatury (jak łacina w średniowieczu). Od 1948 r., odpowiednio przystosowany, jest oficjalnym językiem państwa Izrael. Aramejski zawdzięczał nazwę regionowi Aram w Syrii. Po aramejsku mówił Chrystus, gdyż u Żydów zastąpił on w życiu codziennym hebrajski. Niektóre słowa aramejskie cytują Ewangelie (Talita kum, Abba, Gabbata, Golgota).
Aramejski stał się językiem liturgicznym wielu Kościołów Wschodu, przeobraziwszy się w syryjski. Nowy Testament w całości został zredagowany po grecku, który to język od czasów Aleksandra Wielkiego stał się powszechnie używany w wielkich miastach (Aleksandria, Antiochia w Syrii, a nawet Rzym). Greka Nowego Testamentu to koine – potoczna odmiana tego języka. Pierwszych przekładów łacińskich dokonywano już od II w., ale niezbyt starannie. Dopiero przekład św. Hieronima (IV w.), oparty na hebrajskim i greckim oryginale, przez długie wieki był w użyciu liturgii kościoła katolickiego oraz służył za podstawę tłumaczeń na języki narodowe. Protestanci tłumaczą z języków oryginalnych. Takim tłumaczeniem jest również katolicka Biblia Tysiąclecia (1965), dzieło benedyktynów tynieckich.