Opisz rzeźbę Giovanniego Lorenza Berniniego. Zwróć uwagę na charakterystyczny dla baroku sposób przedstawienia postaci.
Rzeźba sławnego i cenionego barokowego włoskeigo rzeźbiarza Giovanniego Bernini Apollo i Dafne powstała w 1625 roku, przedstawia dwie postaci z mitologii greckiej. Współcześnie dzieło można podziwiać w Galerii Borghese w Rzymie.
Jan Parandowski w ,, Mitologii '' przybliża bohaterów dzieła. Apollo należał do najwyższej arystokracji bogów, który chętnie przebywał na ziemi. Pracował też u króla Admeta w Tesalii, gdzie zajmował się pasaniem trzody. Z powodzeniem chronił ją przed wilkami, ponieważ umiał doskonale strzelać z łuku. Kiedy był młodzieńcem szczycił się, że jest doskonałym łucznikiem. Jego pycha doprowadziła jednak do konfliktu z bogiem miłości Erosem. Rogniewał boga, ponieważ chwalił się, że jest lepszym niż on łucznikiem. Eros zemścił się okrutnie: trafił w serce Apolla strzałą miłości oraz strzałą nienawiści w serce nimfy Dafne. Od tej pory zakochany w nimfie Apollo starał się złapać Dafne, która uciekała przed niechcianym zalotnikiem. Ostatecznie, gdy Apollo już miał pochwycić ukochaną , Dafne poskarżyła się matce Ziemi i została przez nią zamieniona w drzewo laurowe.
Scena przedstawiona przez artystę ukazuje kulminacyjny moment hostorii miłosnej boga i nimfy, w którym stęskniony Apollo obejmuje ukochaną, a przerażona Dafne dzięki matce ucieka przed jego zalotami i przemienia się w drzewo laurowe.
Artyści barokowi uważąli, że skoro cały świat poddany jest nieustannej przemianie, jest w ruchu, to trzeba uchwycić moment metamorfozy, stawania się. Taki moment przemiany nimfy w drzewo laurowe przedstawił artysta.
Kompozycja rzeźby podkreśla dramatyzm sytaucji, której uczestnikami byli bohaterowi hisotrii miłosnej. Kompozycja dzieła ma charakter otwarty i odbiega od tradycyjnej symetrii. Układ postaci wyznacza jedna linia, która dyktuje kierunek ułożenia podniesionych ramion ku górze. Benini oparł kompozycję na przekątnej i w niezrównany sposób ucwycił moment metamorfozy. Wydaję się, że obserwujemy nie rzeźbę, tylko kadr z filmu. Głowy postaci, a także ciała zwrócone są w prawą stronę. Ten układ jest dynamiczny, pełen dramatycznej ekspresji, tak charakterystycznej dla sztuki barokowej.
Sztukę baroku cechowałe zamiłowanie do ujęć zdynamizowanych, nietrakcyjna stała się renesansowa symetria czy harmonia. Mit o Dafne, która uciekając przed Apollinem, zamieniła się w drzewo laurowe, posłużył artyście nie tylko do ukazania piękna młodzieńczych ciał, ale też zaprezentowania nowego ideału sztuki: piękna uchwyconego w ruchu.
Benini nie szukał w świecie prawd stałych i niezmienych. Chciał pokazać choćby przelotną niewzykłość i cudowność. Dlatego sięga, tworząc rzeźbę, po kolorystykę jubilerską: barwy pereł, metali i kamieni szlachtenych, by uzyskac efekt blasku, migotliwości, zmiennośc natężenia koloru. Kompozycja rzeźby jest niezrównanym przykładem iluzjonizmu. Artysta zamierza wywołać olbrzymie wrażenie u odbiorcy, w tym celu wykorzystuje kontrast oraz zawiłość form i optyczne złudzenie. Zgodnie z barokową modą wykorzystuje w tym celu światło i ruch. Biel marmuru podkreślona przez odbijające się światło sprawia, że dzieło oddziałowuje na widzą z niezwykła mocą. Rzeźba wydaje się poruszać, równocześnie mamy wrażenie, jakbyśmy byli świadkami teatralnego przedstawienia.
Rozwiana, udrapowana szata Apolla symbolizuje ruch oraz determiancję w chęci złapania ukochanej, wyraz twarzy wyraża skupienie, ale też przedstawia triumf boga. Z kolei Dafne wydaje się zaskoczona niezwykłą przemianą, ale na jej twarzy maluje się strach przez Apollem. Artysta zadbał każdy detal, z wieką precyzją wyrzeźbił listki drzewa laurowego, zgodnie z barokowym iluzjonizmem dążył do stworzenia złudzenia rzeczywistości. Z całą pewnością ten zamiar udał się rzeźbiarzowi, jego metamorfoza wydaje się prawdziwa. Widz oczekuje, że za chwilę zamiast postaci nimfy ukaże się całe drzewo laurowe.
W rzeźbie nie może zabraknąć też antycznego zachwytu nad pięknem ludzkiego ciała, artysta ukazuje piękną, prawię nagą Dafne i Apolla odzianego tylko w lekka tunikę. Dzięki takiemu przedstawienu postaci artysta pokazuje piekne proporcje ciała bohaterów histroii miłosnej, a także smukłe i proporcjonalne sylwetki Dafne i Apolla. Takie nawiązania do antyku są charakterytyczne dla sztuki baroku.