Omów odwołując się do przykładów dzieł artystycznych klasyczny ideał piękna.
Grecy obserwując naturę stworzyli kanony piękna, to znaczy idealne formy proporcje tworzonych postaci czy budowli. Ta zasada była stosowana w architekturze, ale też odnosiła się do ludzkiego ciała. Grecki rzeźbiarz Poliklet w traktacie Kanon w V w..p.n.e przedstawił idealne proporcje ciała ludzkiego. Dzieła antyczne były pełne spokoju, umiaru i charakteryzowały się doskonałą harmonią.
Przykładem takiego dzieła może być Umierający Gal, gdzie postać bohatera rzeźby zachowuje idealne proporcje oraz piękno, chociaż pokazuje tak dramatyczny moment, jakim jest umieranie i cierpienie.
Ważną rolę w antycznych rozważaniach o sztuce pełniło pojęcie mimesis, które oznaczało naśladowanie rzeczywistości w dziełach artystycznych. Starożytni Grecy nie utożsamiali tego pojęcia z wiernym odwzorowaniem rzeczywistości, ale kojarzyło się ono raczej z tworzeniem iluzji rzeczywistości. Zgodnie z zasadą mimiesis Myron w rzeźbie Dyskobol starał się naśladować naturę. Patrząc na dzieło rzeźbiarza dostrzegamy iluzję ruchu, dzięki której można sobie wyobrazić sam moment rzutu czy tor lecącego dysku. Taki iluzjonizm jest przeciwieństwem naturalizmu w sztuce. Artysta przedstawił postać atlety realistycznie, jego ciało zostało ukazane w chwili ruchu. Jednak mamy też wrażenie, że oglądamy y ideał sportowca, a nie postać rzeczywistą. Twórca dzieła wybrał taki moment przedstawienia postaci, że można podziwiać grę mięśni wyrzucających dysk. Widać doskonałą znajomość anatomii greckiego rzeźbiarza, tak charakterystyczną dla antycznych artystów, ale też fascynację pięknem ciała. W postaci sportowca trudno doszukać się wad, jest doskonały. Takie dążenie do przedstawiania piękna w dziełach artystycznych spowodowało, że artyści przedstawiali w swoich dziełach głównie ludzi młodych. Wszelkie niedoskonałości w wyglądzie były pomijane, unikano tez przedstawiania starców, których ciało dalekie było ideału.